شعر

ناشناس در این آدرس

مردی در تعقیب من است

که من نیستم

سایه‌ی من نیست

مامور اطلاعات نیست

بارانی سیاه و کلاه سیاه و دستکش سیاه ندارد

ولی هرکاری می‌کنم توی دفتری می‌نویسد

حتمن نوشته در راه انقلاب به تو فکر می‌کنم

خانه‌ات را عوض کن

در انتظار پنج شماره‌ی انفجار نارنجک

 اسم تو را از هزارویک می‌شمارم تا بکشم یا کشته شوم

 در پست‌های شبانه اسمت را روی کیوسک نگهبانی می‌کنم

روی تخت آسایشگاه

 روی قنداق تفنگم

هر صبح‌گاه به پرچم و آب و خاک و اسمت قسم می‌‌خورم

همه‌ی این‌ها دو سال طول می‌‌کشد

بعد اسمت، مثل همه‌ی اسم‌ها می‌شود

لبت مثل همه‌ی لب‌ها

شعرم مثل همه‌ی شعرها