شعر

شوقت،کرشمه‌ات ابروهات را توی صندوق گذاشته‌ای

زنی که نیستی چرا این‌همه سرخاب می‌کنی

آدم‌برفی من

روی ردی از جای پا می‌رقصی

هر قدمی که برمی‌داری دو تا به پس

معلوم نیست دور می‌روی             دورتر می‌روی

زنی که توی تو آب شده

خیال لیوانی درعطش ظهر تابستان

سراب شدی هنوز نرفته

تنگم بگیر

جبهه‌ی هوای پرفشاری از آفریقا می‌رسد

معجزه‌‌ای از جایی بعید

که بیشتر دوام کنی

آب شدی آدم برفی توی سی‌وهفت درجه‌ی بغلم

خیال می‌کنم از اول نبودی

زنی برای رقص قرض می‌‌کنم

پیغمبری که خواب گنگ‌ها را تعبیر می‌کرد

صبح در روشویی شناورم

تخته‌پاره‌ای                     جعبه‌ای که موم‌اندود کند مادرم

چرا یاد مادرم این دریا را به گریه نمی‌اندازد

چرا دستش را لای موهام نمی‌برد

این سنگ به بستگی‌اش مانده

وقتی نمانده انتخاب ما را جدا کند

تخته‌پاره‌ات را بچسب

کشتی شکسته‌ای که ندارد هوای یار                               از بخت بد غرق هم نمی‌شود

این دانه‌ی فلفل عطر تو را دارد بلاتشبیه

دست‌هام را کرده‌ام توی جیبم و سوت می‌زنم

تنها کاری که برمی‌آید ازم

پری‌داری می‌‌کنی

طایفه‌ای را بسته‌ای به تختم

طایفه‌ای را گذاشته‌‌ای توی عکس‌هات

توی خیابان یکی‌‌ صدات را دارد               یکی صورتت

یکی مثل تو رد می‌شود از خیابان

زنجیر می‌کردیم به دماوند بهتر از این بود هزار پری باشی دور و برم

کف دستم نوشتی دوستم داری

طلسمی که به هر چه زدم پر از شبیه تو شد